Моя Беларусь, я ею ганарусь

Моя Беларусь, я ею ганарусь,

Няма другой такой чароўнай долі.

Тут кожны куток, кожны лес, кожны гусь,

Гучыць у сэрцы з радасцю і болем.

Праз сто і больш гадоў ад нараджэння

Мая зямля жыве ў маім ісці,

І ў песнях гэтых чую лясоў цені,

І раку светлую, і птушак шчабят.

Краіна, дзе з пахаў збожжа на полі

І полацкіх званоў утульны гук,

Чароўнай казкі, што між зорак мроіць,

У вачах дзіцячых вядзе свой рух.

Іду па вулках дзядоў і наўзроўні

Памятаю словы бацькоўскіх ран,

Яны, як зоры, у душы бясспорны,

Маёй Адухоўленай зямлі плане.

Тут кожны камень мае стогат векаў,

Тут кожны бар адчува сябра дух.

І ручаі сыходзяць з родных рэк,

І слова "Родзіма" тут лозунг слух.

Я ганарусь маёй краінай светлай,

Дзе ў кожным сэрцы цэніцца свабода,

Дзе ў кожным руху – подых новай леты,

Дзе ёсьць маё, шчырае, жывое слова.

Беларусь, мая ты Радзіма родная,

Як сонца ў кожным дні, у кожным ранку,

Мая душа звязана з табою моцна,

І ў сэрцы будзеш ты заўжды жываць.

З ваколіц, з палеткаў, з дажджоў і сонца,

Сплятаеш нас у адзінства вузел.

Ты для мяне – і вечнасць, і хвалёнасць,

І з любоўю спявання твой чую хвалу.

Беларусь, маё сэрца, мая пяшчота,

Няхай і нялёгкі шлях наш, і цераз боль,

Але светлы дух твае лугі і тое,

Што ў душы маёй навек бярэш свой столь.

Мая Беларусь, (о, як ганаруся!),

Ты мне захаваннем і сэнсам дальні.

З табою разам у сэрцы ідучся,

Баронім нашу зямлю і волю, як стагоддзі.