Мой чароуны беларускi край, бацькаушчына светлая мая

Мой чароўны беларускі край, бацькаўшчына светлая мая,

Я не стрымаць сваіх пачуццяў, як зорачка ранняя крану руку тваю.

Зялёны гай, бязмежныя палеткі, азёры чыстыя, як сляза,

Усё тут для мяне, усё для цябе, край наш мілы, як песня салав'іная.

Тут кожны камень, кожны жолуд, кожная сцяблинка

Павіваюць душу цеплынёй і спакоем, як маці абдымае дзіця.

Маё сэрца тут знаходзіць сапраўдны дом, дзе няма фальшу,

Дзе на кожным кроку вітае родная матуліна мова — мілая, як песня вясны.

Гарыстыя пагоркі, лясы густыя, палеткі разлогія і лугі ярчэюць на сонцы,

Як унікальная абарона, якую падаравала нам прырода.

І тут, у гэтым зялёным заліве, я адчуваю сябе сапраўдным жытцем,

Дзе яднанне з зямлёй дае моц і волю, як крынічка сілкуе полем.

Маё сэрца рвецца назад, на берагі роднай Нёмана і Прыпяці,

Дзе строіць гнезды салаўі ў спаконвечных дубах, дзе кожны камень пакрыты мхом,

І розыпалі палеткі залываюцца залатымі жытамі,

Тут маё натхненне, тут маё жаданне быць, жыць і тварэцтваваць.

Кожны лясны прагал, кожнае поле, кожная хацінка

Пахнуць мірам, роднай зямлёй, ад якой мая душа брала свае крылы.

Беларусь мая, зямля мая, бацькаўшчына светлая мая!

Ты – маё натхненне, маё натхненне, мой душэўны прытулак.

Не злічыць, як многа і колькі разоў

Мая думка лётала па прасторах тваіх,

Бо ёсць тут, у гэтай зямлі, штосьці невыразна чароўнае,

Штосьці, што робіць нас больш моцнымі і шчырымі.

Водар твайго лета і марознага ветру,

Звон тваіх крыжоў і гамонка хлябоў —

Усё гэта — скарб, які нельга аддаць,

Ані забыць і ані зверануць.

Тут кожнае дзіця, кожна жывая душа, кожная птушка

Цягнецца да міру і сумленнасці, і ў гэтым чароўным краі, усе разумеюць,

Што самыя важныя і каштоўныя скарбы —

Гэта родная зямля, гэта родная мова, гэта родны люд.

Ты — мой беларускі край, бацькаўшчына светлая мая,

Ты — мая надзея, ты — мая любоў і светлы марак.

І ўсе мае пачуцці, думкі і мары

Закладзеныя ў табе, у тваім святлістай небасине.